Choć pierwsze rozwiązania w postaci instalacji ogrzewających dom funkcjonowały w Grecji i Rzymie już w IV wieku p.n.e., za oficjalnego twórcę grzejnika uważany jest niemiecki przemysłowiec – Franz San Galli. Urodził się on 26 lutego 1824 roku w Kamieniu Pomorskim, znajdującym się wówczas na terenie Prus. Następnie uczęszczał do gimnazjum w Szczecinie i pracował jako handlowiec w firmie zajmującej się rozprowadzaniem rosyjskich towarów. W wieku 19 lat Franz San Galli przeniósł się do Sankt Petersburga, gdzie najpierw pracował jako asystent księgowego, by później móc otworzyć warsztat mechaniczny w dzielnicy Ligovka. Z biegiem lat małe przedsiębiorstwo zajmujące się produkującą żeliwnych sejfów, elementów konstrukcyjnych, rur oraz piecyków i wsadów kominkowych, rozrosło się do takich rozmiarów, że wykonywało zlecenia dla coraz większej liczby wysoko postawionych osób, w tym carskiej rodziny.
W roku 1855 Franz San Galli stworzył wynalazek, który zrewolucjonizował i na zawsze zmienił sposób ogrzewania pomieszczeń. Skonstruowany w połowie XIX wieku grzejnik, działał dzięki sprzężonej i gorącej parze wodnej, która krążyła w systemie rur i grzejników. Franz San Galli określił swój wynalazek mianem ciepłej skrzynki, a pierwsze kaloryfery produkował pod nazwą baterie, która do dziś funkcjonuje w języku rosyjskim, jako synonim grzejnika. Niedługo potem opatentował on swój produkt w Niemczech i Stanach Zjednoczonych, dzięki czemu grzejnik błyskawicznie rozpowszechnił się na całym świecie. W dniu śmierci twórcy tego przełomowego urządzenia, a mianowicie w 1908 roku, centralne ogrzewanie było już powszechnie znane na całym świecie.
